همیشه وقتی با کسی بحث یا دعوا می کنم،تو دلم برا خودم آرزوی مرگ می کنم،اما هیچوقت برای طرف مقابل آرزوی مرگ نکردم،شاید اون شخص در آینده عزیز من بشه.من با مرگ عزیزانم می میرم.نه اینکه بگم سکته می کنم،روحم می میره.و وقتی روح آدم بمیره،مثل یه اسکلت متحرکی میشی که فقط عضلاتش تحلیل نرفته!
یادمه آخرین باری که به کسی در مقابل خودش گفتم:کاش بمیرم! بعدش سکوت کرد،و من تو سکوتی که حاکم بود صدای شکسته شدن قلبمو شنیدم:)به هرحال آدمه دیگه،گاها بعضی حرفا رو از ته دل میزنه:)
درباره این سایت